دانلود پایان نامه، پروپوزال، پروژه، گزارش سمینار

ری(۲۰۰۸) اظهار می‌دارد بازی درمانی یک درمان کودک محور است که برای کودکان ۳ الی ۱۶ ساله دارای مشکلات روانی یا دیگر اختلالات استفاده می شود و کودکان در طی بازی دنیای هیجانی درونی خود را برون ریزی می‌کنند زیرا بازی درمانی بالقوه کمک کننده است. در بازی درمانی انواع مشکلات همانند خشونت خانوادگی سوء استفاده ها و برخی تعارض های ارتباطی و غیره درمان می شود. کودکان با توجه به پیچیدگی مشکل آن ها از ۲ الی ۱۲ ماه می‌توانند از بازی درمانی بهره مند شوند.

باگگرلی^[۵۳] (۲۰۰۹) در پژوهش خود تأثیر بازی درمانی گروهی را بر اعتماد به نفس، افسردگی و اضطراب کودکان بی خانمان بررسی کرد. نتایج نشان داد که اعتماد به نفس افزایش و افسردگی و اضطراب کودکان کاهش می­یابد.

لاندرس و همکاران^[۵۴](۲۰۰۷) نیز بیان می‌کنند که بازی درمانی تأثیر مثبتی بر روی رفتار و هیجانات کودکان دارد. بازی درمانی انواع مختلفی مانند لگو درمانی و بازی درمانی عروسکی دارد، در پژوهش های مختلف تاثیر لگو درمانی و بازی درمانی عروسکی بر بهبود مهارت های اجتماعی بررسی و اثبات شده است.

براتون و همکاران(۲۰۰۵) نیز در مروری از ۸۲ مطالعه تجربی از بازی درمانی نتیجه گرفتند که بازی درمانی نتایج مؤثری را در خودپنداره، تغییرات رفتاری، توانایی شناختی، مهارت های اجتماعی و اضطراب نشان داده است.

باکری و پارکر (۲۰۰۵) بیان کردند که بازی درمانی بر یادگیری، خودکنترلی مسئولیت، ابراز احساسات، احترام گذاشتن، پذیرش خود و دیگران، بهبود مهارت­ های اجتماعی، عزت نفس، کاهش افسردگی و اضطراب مؤثر است. درمانگران از طریق بازی درمانی به کودکانی که مهارت های اجتماعی یا عاطفی شان ضعیف است رفتار های سازگارانه تری را می اموزند.

همچنین در مطالعه ای که توسط دانجر(۲۰۰۳) بر روی ۱۱ کودک پیش دبستانی در شمال تگزاس انجام شد نتایج نشان داد که استفاده از بازی درمانی به عنوان یک راه کار مداخله ای مؤثر برای کودکان دارای مشکلات زبانی، رشد مهارت های زبان بیانی – دریافتی را بهبود نمی بخشد، ولی باعث کاهش اضطراب در کودکان می شود.

در مطالعه­ ای که توسط مک گیو (۲۰۰۰) با عنوان بررسی اثربخشی بازی درمانی گروهی بر کاهش مشکلات رفتاری، افزایش سازگاری عاطفی، بهبود مفهوم و افزایش خودکنترلی در شمال تگزاس با نمونه ­ای به ۳۰ نفر بر روی کودکان پیش دبستانی انجام شد، نتایج پژوهش حاکی از آن بود که تمایلات مثبت در رفتار کودکان ایجاد شد.

براتون و همکاران(۲۰۰۵ )به تاثیر بازی درمانی در کودکان مبتلا به اختلالات رفتاری پرداختند و در ارزیابی نهایی بعد از درمان، کاهش معنادار اختلالات را مشاهده کردند. متاآنالیز انجام شده بر روی ۹۳ مطالعه کنترل شده که به بررسی تاثیر بازی درمانی پرداختند تاثیر کلی درمان را مثبت ارزیابی کرد.

فصل سوم

روش پژوهش

پیش درآمد

این فصل به مبحث روش پژوهش می پردازد. مباحثی مانند طرح پژوهش، جامعه آماری، نمونه و روش نمونه گیری، مشخصات ابزارهای مورد استفاده، روش اجرا و روش های آماری مورد استفاده برای تجزیه و تحلیل داده ها بیان خواهد شد.

۳-۱- طرح پژوهش

پژوهش حاضر یک مطالعه شبه تجربی با طرح پیش آزمون –پس آزمون با گروه کنترل است در این پژوهش روش آموزش بازی درمانی به شیوه گروهی در گروه آزمایش اجرا و نتایج حاصله در مقایسه با داده های گروه کنترل مورد بررسی قرار گرفت. این طرح از دو گروه آزمودنی تشکیل شد هر دو گروه دو بار مورد سنجش قرار گرفتند. اندازه گیری اول با اجرای یک پیش آزمون و اندازه گیری دوم، پس از اعمال متغیر مستقل در گروه آزمایشی با یک پس آزمون برای هر دو گروه آزمایش و کنترل انجام شد. برای تشکیل گروه آزمایش و کنترل، با روش نمونه گیری تصادفی، نیمی از آزمودنی ها در گروه اول و نیمی از آن ها در گروه دوم جایگزین شدند. با بهره گرفتن از ‌جای‌دهی تصادفی دو گروه مشابه همدیگر بوده واندازه گیری متغیر وابسته برای هر دو آن ها در یک زمان و تحت یک شرایط صورت گرفت.

شکل(۳-۱) دیاگرام مورد بحث را نشان می‌دهد. نکته هایی به شرح ذیل در این طرح مشاهده می شود:

۱)دو گروه وجود دارد.

۲)هر دو گروه در یک زمان و قبل از اجرای متغیر مستقل متغیر مورد اندازه گیری قرار می‌گیرد.

۳)هر دو گروه در یک زمان و پس از اجرای متغیر مستقل مجددا اندازه گیری می شود.

۴)آزمودنی به صورت تصادفی در داخل گروه ها جایگزین شده اند.

۵)گروه اول در معرض متغیر مستقل قرار می گیردولی این متغیر برای گروه دوم اجرا نمی شود. (دلاور، ۱۳۸۱)

x گروه آزمایش گروه کنترل منظور از پیش آزمون، پس آزمون x برنامه مداخله می‌باشد.

شکل۳-۱: طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گنترل (دلاور، ۱۳۸۱)

۳-۲- جامعه ی آماری و روش نمونه گیری

جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی کودکان دختر و پسر پیش دبستانی شهر لاهیجان در سال ۹۴- ۹۳ (تعداد ۳۶۰ نفر) می‌باشد. که پنج مدرسه را به شیوه تصادفی که شامل پنج کلاس آموزشی پیش دبستانی مختلط (تعداد ۱۳۴ نفر) بودند انتخاب و از والدین کودکان خواسته شد که به پرسشنامه پرخاشگری پیش دبستانی واحدی و همکاران(۱۳۸۷)۴۳ گویه ای و پرسشنامه مهارت های اجتماعی ماتسون فرم کودکان (۱۹۸۳)۵۶ گویه ای پاسخ دهند. پس از اجرای پرسشنامه ۲۴ نفر از کودکان به روش تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه۱۲ نفره آزمایش و کنترل گمارده شدند.

۳-۳- ابزار پژوهش

پرسشنامه پرخاشگری کودکان پیش دبستانی:

این مقیاس یک پرسشنامه ۴۳ سوالی با مقیاس رتبه بندی لیکرت، برای ارزیابی پرخاشگری جسمانی، رابطه ای و واکنشی – کلامی کودکان پیش دبستانی است. این پرسشنامه برای اولین بار در سال ۱۳۸۷ توسط واحدی، فتحی آذر، حسینی نسب و مقدم با بهره گیری از پرسشنامه پرخاشگری کودکان دبستانی شهیم(۱۳۸۵) و پرسشنامه پرخاشگری اهواز(۱۳۸۴) به منظور سنجش ابعاد مختلف پرخاشگری در کودکان سنین پیش دبستانی طراحی گردید. این پرسشنامه که توسط مربی یا والدین کودک تکمیل می‌گردد شامل یک نمره کلی و چهار زیر مقیاس: الف) پرخاشگری کلامی – تهاجمی، ب) پرخاشگری فیزیکی – تهاجمی، ج) پرخاشگری رابطه ای و د) خشم تکانشی می‌باشد. نمره دهی، این پرسشنامه در یک مقیاس لیکرتی ۵ درجه ای اصلاً = ۰ به ندرت = ۱، یک بار در ماه = ۲، یک بار در هفته = ۳، اغلب روز ها = ۴ می‌باشد که نمره هر زیر مقیاس از جمع نمره سوال های مربوطه و نمره کل از جمع تمامی زیر مقیاس ها حاصل می‌گردد. همچنین نقطه برش در انتخاب افراد پرخاشگر ‌بر اساس این پرسشنامه، دو انحراف معیار بالاتر از میانگین است. ضریب اعتبار آلفای کرونباخ در کل مقیاس ۹۸ درصد و در عامل های چهارگانه پرخاشگری کلامی – تهاجمی، فیزیکی- تهاجمی، رابطه ای و خشم تکانشی به ترتیب ۹۲، ۹۳، ۸۸، ۹۴ درصد به دست آمده است.

پرسشنامه مهارت های اجتماعی ماتسون (فرم کودکان):